Nieuws
| Veranderende tijden - zaterdag 1 juni 2019 |
De reis naar Bulgarije zit er bijna helemaal op. Fysiek ben ik al drie weken thuis. Ook het schrijfwerk is nu bijna gedaan. Ik moet alleen de Nederlandse vertaling van het artikel over BAPID nog maken. Als dat gedaan is, trek ik nog een uurtje of twee uit om beide vertalingen van de Engelstalige artikelen te plaatsen en kan ik met tevredenheid terugkijken op mijn reis van 2019.
Er staan nog twee steden op de rol: Athene en Bratislava. Eigenlijk had ik die ook dit jaar willen aandoen, maar ja: financiën en toegankelijk reizen. Het ging niet goed samen, mei 2019. De financiën om Athene en Bratislava alsnog later dit jaar op een beetje toegankelijke manier aan te doen, ontbreken ook momenteel. Mocht er zich in de komende weken een gulle sponsor melden, dan plan ik een tweede reis dit jaar in september. De kans lijkt me niet groot.
Dat is het probleem: ik bekostig mijn reis grotendeels zelf. Nu wil ik toch ieder jaar even ertussenuit, dus het geld dat daarvoor beschikbaar is, wordt dan aan Mensen met een beperking aan het woord besteed. Ik vind dat een goede besteding. Ik leer zelf veel van mijn reizen. Over hoe ik alleen op reis omga met mijn beperking (steeds zelfverzekerder/inventiever/meer gelauwerd) en hoe anderen tegen hun beperking en hun leven daarmee aankijken. Geen mens is gelijk, ook niet in dat opzicht, en je kunt ervan leren.
In 2013 was mijn project uniek. Ik heb toen heel Hilversum en de Vlaamse en Nederlandse kranten benaderd voor samenwerking en financiering. Kreeg antwoorden terug in de trant van 'Interessant, maar wij hebben geen redactionele ruimte/financiën om daar aandacht aan te besteden'. Anno 2019 bleek die ruimte er wel bij de EO, getuige de roadmovie van Mari Sanders die de afgelopen weken op tv te zien was. Ik heb er bewust niets over gezegd op mijn site tot nu toe.
Vooropgesteld: ik vind het prima dat hij het heeft gedaan en de kans daartoe heeft gekregen. Hoe meer aandacht voor de situatie van personen met een beperking hoe beter. Maar, ik heb zelf niet gekeken. Ik ben allereerst geen tv kijker. Zeker niet doordeweeks wanneer ik met vele zaken tegelijk bezig ben op een avond of mij juist terugtrek met een goed boek. Ten tweede wilde ik niet gaan zitten vergelijken tussen zijn project en mijn project. Tussen zijn fysieke situatie en de mijne. Mari zit in een rolstoel. Ik niet. Ik kan nog lopen. Kilometers als het moet. Tussen zijn route en de mijne en de obstakels die hij zoal tegenkwam en ik ervaar. Die obstakels zullen veelal dezelfde zijn geweest die ik tegenkom op mijn reizen en die ik aankaart in mijn interviews en met foto's op mijn Facebook pagina voor deze site.
Het grote verschil tussen Mari en mij is in elk geval het medium dat we gebruiken om ons verhaal te vertellen. Mari doet het via beeld. Ik via het woord. Beeld is vluchtig. Zo zit hij in Barcelona, een paar minuten later zit hij in ... vul maar in. Ik weet niet of hij alle 27/28 EU-lidstaten heeft bezocht. Zijn belevenissen zijn ondertussen alweer van het scherm. Je zult ze vast nog wel online kunnen terugzien, maar over een tijdje heeft niemand het er meer over. Dan staan weer andere programma's in de spotlights.
Mijn project moet langer zichtbaar blijven is vanaf het begin het idee geweest. Ik had het wel veel eerder willen afronden. In 2013 kon ik gelijk 13 landen langs dankzij een goed gevulde spaarpot en een aardig sponsorbedrag. De jaren daarna verkeerde ik niet in die gelukkige omstandigheid. De interviews die ik in 2013 hield, zijn nog steeds te lezen. Weliswaar kan er in die zes jaar tijd veel veranderd zijn, maar vooruitgang inzake toegankelijkheid en inclusie vindt normaliter niet zo snel plaats. De geïnterviewde personen zullen ook niet meer dezelfden zijn als in 2013. Dan bedoel ik hun persoonlijke leven. Mensen evolueren. Ondernemen nieuwe dingen. Verhuizen. Veranderen van baan. Worden ouder en uiteindelijk sterft iedereen. De boodschap van eenieder die ik in jaar x op moment y heb geïnterviewd, blijft echter staan. Zo was de situatie toen. Daar kunnen we ook jaren later van leren.
Ik zou na de voorgenomen afronding in 2020 weer opnieuw kunnen beginnen met deze reis om te zien hoe het nu met iedereen is. Dat vind ik wat overdreven. Zo blijf je aan de gang. Alle interviews zullen wel gewoon op deze site te lezen blijven. De site gaat ook niet offline. En of een interview nu uit 2013 is of 2019: aandacht voor de onderwerpen inclusie en toegankelijkheid blijft nodig. Dat was in 2013 zo, dat was in 2019 zo en dat blijft zo in 2054. Ik heb weinig illusie dat we ooit het stadium van volledige inclusie en toegankelijkheid voor mensen met een beperking bereiken. Zolang ik daar met mijn site iets aan kan bijdragen, ook al is het met interviews 'uit de oude doos', blijft de site online.
Als iemand zich ondertussen als sponsor wil opwerpen voor een trip naar Athene en Bratislava mag hij/zij zich altijd melden. En ik ben ook nog altijd beschikbaar voor Hilversum, de VRT en alle mogelijke kranten om mijn verhaal te doen.
Reacties:
| Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst. |
Reageren: