Beste Mark: het is tijd voor flexibiliteit in je beleid
Beste Mark Rutte, aan de vooravond van de Provinciale Statenverkiezingen moet mij als Nederlands staatsburger het nodige van het hart. De VVD-slogan voor deze verkiezingen luidt Doen wat nodig !s. Wat nodig is in Nederland is meer flexibiliteit in de wet- en regelgeving. Maar dat doe je nou net niet. Ik geef een paar persoonlijke voorbeelden, maar weet zeker dat vele andere Nederlanders met legio andere voorbeelden kunnen komen. Nederlanders met en zonder beperking.
Situatieschets
Laat ik mijzelf eerst introduceren. Man, 53, sinds mei 2006 woonachtig
te Antwerpen en al een aantal jaren bezig te proberen terug te keren naar
Nederland. Nederland verlaten, gaat heel eenvoudig. Terugkeren, blijkt schier
onmogelijk. Ik kom daar hieronder op terug.
Eigenlijk ben ik zeer liberaal ingesteld, Mark. Ik doe niets liever dan
mijn eigen boontjes doppen en ben in principe voor zo veel mogelijk
keuzevrijheid voor mensen om hun eigen levensrichting te bepalen. Zelf leef ik
ook naar die gedachte. Ondanks dat ik een serieuze fysieke beperking heb.
Bijna 17 jaar geleden zat ik op een dood punt in mijn leven. Het
hierboven genoemde principe volgend, besloot ik mijn leven om te gooien. Ik had
verandering van omgeving nodig en besloot vanuit mijn geboortestad Rotterdam
naar Antwerpen te verhuizen. De verhuis verliep zonder problemen. Ik had vooraf
geen concrete tijdsduur in gedachten die ik in Antwerpen wilde verblijven. Rond
2014/2015 was het tijd geworden te gaan werken aan een terugkeer naar
Nederland. Tot op de dag van vandaag is de gewenste terugkeer een crime gebleken,
Mark. Een crime waar jij niet overal tot in de details de hand in zal hebben
gehad. Maar waarin jij als CEO van Nederland wel degelijk het beleid mede hebt
bepaald. En aan dat beleid schort vooral één ding: flexibiliteit in wet- en
regelgeving om maatwerk te leveren.
Participatiewet
Ik heb de nodige jobs gehad in Nederland en Antwerpen. Bij de meeste
lukte het mij om er zelf binnen te geraken, zonder hulp van buitenaf. Soms had
ik wat hulp via wet- en regelgeving om mensen met een beperking aan de slag te
krijgen in het normale bedrijfsleven. Als ik het zelf kan regelen, doe ik het
zonder die speciale regelgeving. Lukt het niet, ben ik blij dat die wet- en
regelgeving er is.
Sinds 2015 is in Nederland de Participatiewet van kracht. Mensen met een
afstand tot de arbeidsmarkt moeten ermee aan het werk worden geholpen.
Onderdeel ervan is de Banenafspraak waarin de overheid en het reguliere
bedrijfsleven hebben afgesproken in tien jaar tijd minstens 125.000 banen voor
de doelgroep te scheppen. Prima! Geweldig voornemen. Maar, beste Mark, waarom
sluit de Participatiewet op voorhand bepaalde categorieën mensen uit de
doelgroep uit?
Hoger opgeleiden met een beperking kunnen geen aanspraak maken op de
Participatiewet. Nederlandse staatsburgers met een beperking die in het
buitenland wonen ook niet. Het is mij nu al twee keer overkomen dat een
Nederlandse werkgever grote interesse in mijn kennis en vaardigheden toonde en
mij graag op gesprek wilde laten komen. Dat ik een fysieke beperking heb, was
geen probleem. De organisatie/het bedrijf wilde juist graag iemand met een
beperking in dienst nemen. Maar dan wel iemand die ingeschreven staat in het
doelgroepenregister.
Dat was gelijk einde verhaal. Ik kan mij niet laten registreren in dat
register, omdat ik a) nog in het buitenland woon en b) te hoog ben opgeleid.
Waarom is dat register ingesteld? Ik kan me indenken dat er een administratieve
reden voor was, maar het sluit veel mensen uit de doelgroep die dolgraag aan de
slag willen bij voorbaat uit. Dat is niet flexibel en niet liberaal.
Woningmarkt
Iedere beperking brengt weer specifieke obstakels met zich mee. In mijn
geval is het vooral dat ik moeilijker loop en maar één hand kan gebruiken. Dit
heeft zijn weerslag op het aantal voor mij geschikte woningen. Ik ben in
Nederland op zoek naar een benedenwoning of een gebouw met lift. Omdat ik
afhankelijk ben van het openbaar vervoer, is het verder noodzakelijk dat mijn
woonlocatie niet te ver van de winkels en dat ov gevestigd is. Ga daar maar
eens naar zoeken!
Een sociale huurwoning huren in de grote steden? Ik sta al bijna negen
jaar ingeschreven in Rotterdam. De particuliere sector dan? Heb je enig zicht
op de absurde prijzen die daar worden gevraagd, Mark? Men durft gerust 800 euro
voor een studio van nog geen 30 vierkante meter te vragen. Gemeubileerd
weliswaar, maar die meubels zijn voor de verhuurder ook na één of twee jaar belastingtechnisch
afgeschreven. Als huurder blijf je er wel mooi voor betalen. En dan mag je het
toilet ook nog met een buur delen. Ik heb het in dit concrete voorbeeld niet
eens over de Randstad, maar over een casus in Roosendaal (ik heb verder niets
tegen Roosendaal).
Ik heb zoals gezegd niets tegen het liberalisme. Ook niet tegen de vrije
markt economie. Maar in veel sectoren is die vrije markt economie volledig
doorgeslagen. Onder andere op de woningmarkt. Het is daarom geen wonder dat
zoveel Nederlanders en toegelaten asielzoekers staan te springen om een
betaalbare woning. Die zijn er gewoon niet.
En dan de staat van de woningen. Bij bestaande woningen is het te
verwachten dat die niet allemaal perfect toegankelijk zijn voor mensen met een
beperking/ouderen. Hoe gaat dat plaatje eruit zien met al die nieuwe woningen
die er de komende jaren bij moeten komen van Hugo de Jonge? Wordt
toegankelijkheid de standaardnorm? Met de toenemende vergrijzing en nog vele
mensen met beperking die graag zo zelfstandig mogelijk op zichzelf zouden
willen wonen, is dat wel een eerste vereiste. Als de toegankelijkheidsnorm nu
eens voor altijd zou worden vastgelegd in duidelijke wet- en regelgeving.
Nederland nog steeds gaaf land
Ik heb de afgelopen tien jaar veel door de EU gereisd en daarbij veel
met mensen gesproken over hoe zij hun leven in de betreffende landen ervoeren.
Kijk maar eens op https://mensenmeteenbeperkingaanhetwoord.be/interviews-europese-reis/ Je zou het
haast niet durven zeggen met alle boze boeren, stakende buschauffeurs en zovele
anderen die ontevreden zijn. Nederland is nog steeds een gaaf land in
vergelijking met andere EU-lidstaten. Veel is mogelijk. Er zijn voorzieningen
voor hen die het minder goed treffen in het leven. Ik snap dat daarvoor regels
moeten worden vastgelegd. Maar je bent de boel te veel aan het dichtmetselen,
Mark. Al jaren.
Te veel regels, te veel uitzonderingen op de regels. Mensen zien door de
bomen het bos niet meer en komen niet vooruit in hun leven. Je kunt niet iedere
Nederlander in één en dezelfde wet of regeling onderbrengen. Dat geeft frictie
in de uitvoering. Mensen raken geïrriteerd daardoor en op den duur vertaalt die
irritatie zich naar rebellie, bijvoorbeeld in het stemhokje.
Aan dat dichtmetselen kun jij in de eerste plaats zelf iets doen als CEO
van Nederland, Mark! Wanneer ga je een meer daadwerkelijk liberaal beleid
voeren? Dat is beleid met de nodige flexibiliteit. Waardoor meer mensen met
beperking eenvoudiger meer kansen krijgen op de arbeidsmarkt, een beroep op de
Wmo en andere voorzieningen eenvoudiger wordt, iedere Nederlander weer
perspectief krijgt in zijn/haar leven. Flexibiliteit kan goed samengaan met
wet- en regelgeving. Maak als regering vooral wet- en regelgeving om uitwassen
en misbruik te voorkomen. Laat verder voldoende ruimte over voor flexibiliteit,
zodat iemand die niet helemaal in het bedachte hokje past toch mogelijkheden
heeft om erin te geraken. Liberalisme ademt per definitie flexibiliteit!
Vicieuze cirkel
Ik heb momenteel een duwtje in de rug nodig. Een startpunt van waaruit ik
een nieuw bestaan in Nederland kan opbouwen. Werk en een woning zijn daarbij
het belangrijkst. Met die twee zaken bevind ik mij echter al jaren in een
vicieuze cirkel. Door inflexibiliteit in de wet- en regelgeving. Ondanks het
feit dat ik op veel voorzieningen een beroep zou kunnen doen vanwege mijn
beperking, kom ik nergens voor in aanmerking. Alleen, omdat ik in Antwerpen
woon. Terwijl ik dolgraag naar Nederland wil terugkeren! Ik ben ervan overtuigd
dat ik in Nederland momenteel meer mogelijkheden heb opnieuw een zelfstandig
leven op te bouwen dan hier in Vlaanderen. Dus met werk, een eigen inkomen.
Maar dan moeten de randvoorwaarden wel kunnen worden gerealiseerd. En dat maakt
de huidige wet- en regelgeving momenteel praktisch onmogelijk voor mij.
Ik ben dan wellicht een heel specifiek geval, maar ik ben er zeker van
dat er vele Nederlanders zijn die op de een of andere manier ook in een
vicieuze cirkel terecht zijn gekomen. Nederlanders met en zonder beperking. Een
vicieuze cirkel door onvoldoende flexibiliteit in wet- en regelgeving. Het is
hoog tijd dat je beleid in gang gaat zetten dat Nederland weer flexibeler maakt,
Mark. Doe het nu! Dat is nu hoognodig, om bij de VVD-verkiezingsslogan te
blijven.
N.B.: aan iedereen die dit leest: wie denkt mij te kunnen helpen met een
baan of woning, mag zich uiteraard direct melden. Mail op info@johanschrijft.be of info@mensenmeteenbeperkingaanhetwoord.be Op mijn
websites https://johanschrijft.be en https://mensenmeteenbeperkingaanhetwoord.be blijkt
duidelijk waar mijn kennis, vaardigheden en interesses op het gebied van werk
liggen. Ik ben in staat en bereid om een jaar lang een zelfstandige woning van
normale grootte te huren in de vrije sector met een huurprijs tot maximaal
1.000 euro/maand.