Nieuws

Nog één keer gedeeltelijk terug naar mijn roots (2)

Aanvankelijk had ik alleen eerste kerstdag voor deze terugkeer naar mijn verleden gereserveerd. Het kwam echter zo uit dat ik op 20 december onverwacht eveneens in Rotterdam verkeerde. Zodoende had ik tijd om mijn trip to memory lane op die dag al op te starten en uit te breiden.

Op dinsdag 20 december en eerste kerstdag legde ik mijn kilometers af in de deelgemeenten Kralingen-Crooswijk, Delfshaven en een heel klein stukje Blijdorp (Wolfert van Borselen school). In Kralingen-Crooswijk voor de thema’s wonen en studeren. In Delfshaven voor de thema’s wonen en seks/intimiteit. Hoewel ik ook jaren in Rotterdam heb gewerkt, de meeste jaren met voldoening, heb ik het thema werk overgeslagen. Uit tijdgebrek en omdat werk niet meer dan werk is. Het roept bij mij geen potentieel heftige emotionele herinneringen op. En dat was voor mij de eerste belangrijke voorwaarde om een plek te bezoeken tijdens mijn trip to memory lane.

Alhoewel ik ook op Rotterdam-Zuid meer dan genoeg voetstappen heb liggen, heb ik dat gedeelte van Rotterdam overgeslagen. De meest belangrijke herinneringen en emoties liggen voor mij niet op Rotterdam-Zuid. Bovendien heb ik Rotterdam-Zuid nooit echt goed gekend. Dat wreekt zich nu daar bepaalde buurten zijn waar ik liever niet in mijn eentje rondloop op stille uren. Het lot van iedere grootstad. In elke stad tref je buurten en wijken met een, al dan niet terecht, slecht imago.

Reizen deed ik met tram, bus, metro en de benenwagen. Wandel en reis met mij mee door Rotterdam.

Wonen

Ik ben geboren in de Willem van Zuylenstraat in de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven. Daarna verhuisde ik met mijn ouders achtereenvolgens naar de Schiedamseweg en de Bootsmansstraat. In die laatste straat, in hetzelfde huis, ging ik maart 1993 op mezelf wonen. Mijn ouders verhuisden terug naar de Schiedamseweg. In 1999 had ik het meer dan gezien in Delfshaven. Niet in de laatste plaats vanwege een luidruchtige bovenbuurvrouw. Ik verhuisde naar de deelgemeente Kralingen-Crooswijk. Daar woonde ik tot 23 mei 2006 aan de Goudse Rijweg. Het is dat adres dat ik op 20 december zeker nog een keer wilde bezoeken.

Bovenstaande foto toont de deuringang van het pand rechts waarin ik woonde op de eerste verdieping (ramen links). Ondanks mijn beperking ging het traplopen zonder al te grote problemen. De directe buren waren aardig. Maar ook aan de Goudse Rijweg ontkwam ik niet aan burenoverlast. Namelijk van de benedenburen in de Generaal van der Heijdenstraat, om de hoek. Het was een ouder paar met de nodige kinderen en kleinkinderen. Kleinkinderen die een Familie Flodder opvoeding genoten.

Regelmatig vonden in de tuin van het paar ’s zomers luidruchtige feestjes plaats die tot in de late uurtjes duurden. Sommige van de kleinkinderen, tieners, gedroegen zich niet bepaald welopgevoed tegenover mij. Bewijzen heb ik nooit gehad, maar ik ben er zeker van dat een van hen op 31 december 2005, of de vroege uren van 1 januari 2006, een stuk vuurwerk in mijn brievenbus heeft gestopt. Op de eerste dag van 2006 zag ik mij zo opgezadeld met een opgeblazen brievenbus. Dat was voor mij de bekende druppel. Die maand nog besloot ik te gaan verhuizen. Omdat ik Rotterdam in zijn algemeen zat was, richtte ik mijn pijlen op Antwerpen. De rest is geschiedenis. De brievenbus was overigens door de woningbouwvereniging binnen een paar dagen weer hersteld.

Daar sta ik dan recht tegenover mijn voormalige woning. Ik neem de foto. Net op tijd. Een man gaat in de deuropening staan en lijkt niet van plan weg te gaan. Ik heb geen behoefte aan vreemde blikken of vragen wat ik hier doe. Door de persoon in de deuropening heb ik geen gelegenheid op de naambordjes te kijken om te zien wie nu in mijn voormalige woning woont. Hoeveel mensen zullen er al hebben gewoond in meer dan 16 jaar tijd?

Van de woonadressen in Delfshaven bezocht ik op eerste kerstdag alleen de ouderlijke woning aan de Schiedamseweg. De nieuwsgierigheid naar wie nu wonen op het adres waar mijn moeder haar laatste jaren in haar eentje sleet, was groot. Ik zie twee namen bij de deurbel. Zo te zien een koppel. De verrassing op deze dag van mijn trip to memory lane, op deze plek, is de deurbel. De deurbel? Ja, dat is namelijk een speciaal verhaal.

Mijn moeder hoorde slecht de laatste jaren. De deurbel hoorde ze helemaal niet meer. Lastig als daardoor Eneco of iemand anders voor een gesloten deur staat, op afspraak. Uiteindelijk zorgde ik er de laatste jaren voor dat ik dan aanwezig was om de deur open te doen, maar dat kon natuurlijk niet zo door blijven gaan. Dus liet ik eind januari 2022 op advies een draadloze deurbel installeren. Eentje die heel hard klinkt en bovenal in de woonkamer ook lichten laat knipperen bij twee ontvangers die je in elk willekeurig stopcontact steekt. Kennelijk vinden de nieuwe huurders het wel een grappig/handig systeem. Zolang ze maar beseffen dat de deurbel op een batterij werkt. Die zou vijf jaar mee moeten gaan. De eigenlijke bel, die het nog gewoon deed eind mei, is afgeplakt.

Studeren

Mijn schooljaren zijn belangrijk geweest voor het worden tot de persoon die ik nu ben. Vooral de lagere school en de middelbare school. Op de leeftijd van acht viel ik van de omheining van de zandbak voor de lagere school. Op mijn achterhoofd. Een hersenbloeding was het gevolg. Na een operatie in het ziekenhuis kwam ik een week later weer bij. Sindsdien ga ik door het leven met een fysieke beperking. Gelukkig kon ik maanden later terugkeren op de lagere school, waar ik voor de rest fijne herinneringen aan heb wat klasgenoten en leraren betreft.

De basisschool aan het Bospolderplein staat er niet meer. Ook de betreffende zandbak valt nergens meer te bekennen. Dat wist ik al. Vandaar dat ik die plekken in Delfshaven heb overgeslagen. Op mijn tijd op de middelbare school kom ik later terug. Die bezocht ik op eerste kerstdag. Eerst mijn jaren op de HES en dan vooral het eerste jaar aan de Hoflaan. Niet zozeer vanwege de studie. Wel vanwege de locatie. Deze buurt in Kralingen is in mijn ogen een van de aangenaamste buurten om te wonen en te leven in Rotterdam. Ik liep er graag rond.

Ik loop van de Goudse Rijweg naar metrostation Oostplein. Die route heb ik jarenlang gelopen toen ik werkte bij MEE Rotterdam Rijnmond in het centrum van Rotterdam (werk toch ook nog even herinnerd!). Ik verbaas me dat dit best een stevige wandeling is. Met de metro reis ik twee haltes naar halte Voorschoterlaan. Dan volgt opnieuw een stevige wandeling naar Hoflaan 109 (foto). Het adres waar in mijn herinnering een dependance van de HES was gevestigd. Daar had ik in mijn eerste jaar merendeels les tijdens mijn opleiding Economisch Linguïstisch. Het was een oud gebouw, maar dat had ook zijn charme.

Ik reisde als tiener met tramlijn 9 naar de middelbare school. Een tramlijn die decennia geleden reeds is opgeheven. Nu neem ik vanaf Rotterdam CS bus 44 richting Zuidplein. Bij de tweede halte moet ik er al uit.

De Wolfert van Borselen school telt tegenwoordig meerdere locaties. Het gebouw aan de Bentincklaan ziet er zo op het eerste gezicht nog precies hetzelfde uit als toen ik er een kleine 40 jaar geleden begon rond te lopen. Op het raam bij de ingang zie ik dat hier havo en vwo zijn gevestigd, tweetalig (Nederlands/Engels). In mijn tijd zat er ook een mavo.

Ik heb goede herinneringen aan mijn middelbare school periode, de brugklas uitgezonderd. In de brugklas was ik het mikpunt van geklier door een klasgenoot. Een paar jaar nadat ik de Wolfert had verlaten, met have- en vwo-diploma op zak, liep ik hem tegen het lijf in Diergaarde Blijdorp (die recht tegenover de school ligt). Hij kon zich niet herinneren dat hij mij het leven zuur had gemaakt. Had hij misschien net als ik een selectief geheugen?

Havo 4 en 5 waren mijn leukste jaren op de middelbare school. Vanwege de groep leerlingen waar ik deel van uitmaakte. Eén leerlinge in het bijzonder maakte deze twee jaren memorabel. Johan raakte hopeloos verliefd. We spreken over het jaar 1986. Februari 1987 kwam aan de verliefdheid een abrupt einde nadat ze mij had verteld dat ze niets zag in verkering met mij. Daar waren veel maanden van om haar heen dansen aan vooraf gegaan.

Die mislukte verliefdheid heeft het verdere verloop van mijn leven danig beïnvloed. Daarom wilde ik per se de Wolfert opnemen in mijn trip to memory lane. Als ik nu voor het gebouw sta, komen al die herinneringen niet naar boven. Dat is ook niet nodig. Ze zijn voorgoed opgeslagen in mijn langetermijngeheugen.  

Seks/intimiteit

Mijn leven in Rotterdam draaide vanaf mijn tienerjaren voor een belangrijk deel om mijn aandacht voor het vrouwelijk geslacht. Mijn verliefdheid op de medeleerlinge in 4 en 5 havo zoals hierboven aangehaald, is daar het ultieme voorbeeld van. Geen van mijn verliefdheden/versierpogingen in mijn leven bleken ooit succesvol. Ik moest op een gegeven moment een uitlaatklep vinden voor mijn ontluikende seksualiteit/behoefte aan intimiteit. Zodra ik voor de wet volwassen was, was de betaalde seks een optie. Eenmaal eraan begonnen op de leeftijd van bijna 19 ben ik nooit meer uit dat wereldje geraakt. Ondanks dat de hoop op het opbouwen van een normale relatie tot ver voorbij mijn 40^e verjaardag niet verdween.

Verschillende adressen voor seksueel vertier heb ik bezocht in Rotterdam tot mijn verhuis naar Antwerpen. Twee van die Rotterdamse adressen ging ik in de laatste dagen van 2022 nog eens langs. Als eerste bezocht ik op dinsdag 20 december het pand aan de Henegouwerlaan.

Ik loop ernaartoe via het Tiendplein. Ik herken direct het uithangbord van coffeeshop Sensi Smile, een paar panden voor mijn doel. Die zat er al in 1991. Juli dat jaar stapte ik voor het eerst Studio Debby binnen. Zes maanden later was de naam veranderd in Studio Amanda en dat is ook de dame om wie het mij met deze wandeling te doen is. Tot december 1995 hadden wij een zeer hechte band. Niet in de relationele betekenis van het woord. Ze had man en kinderen. Maar zij was de eerste sekswerker bij wie ik mij echt thuis voelde. Die mij en mijn gevoelens/emoties/behoeften begreep, er niet alleen seksueel aandacht aan besteedde en erop anticipeerde.

De band kenmerkte zich bij mij door hoge pieken en diepe dalen. Ik kon niet goed met de situatie overweg. Wist niet altijd goed hoe mij te gedragen in ons contact. Dat wreekte zich vooral vanaf februari 1993, toen ze uit Rotterdam was vertrokken en elders in Nederland aan de slag ging. Waar ik haar trouw naartoe volgde.

Als ik op 20 december na meer dan 30 jaar weer voor de deur sta, herinnert uiteraard niets aan de buitenkant aan het bovenstaande. Mijn gedachten gaan even terug naar Amanda. Ze is ruim 14 jaar geleden overleden. Mijn minst gecompliceerde periode met haar was zonder twijfel aan de Henegouwerlaan. Ze zal nooit compleet uit mijn gedachten verdwijnen. Dit was mijn meest emotionele bezoek tijdens mijn trip to memory lane op dinsdag 20 december. Daarmee was het voor die dag ook meteen gedaan.

Over mijn bezoek aan het tweede adres, de Heemraadssingel, op eerste kerstdag kan ik kort zijn. Hier had ik mijn allereerste seksuele ervaring. Men zegt altijd dat je eerste seksuele ervaring onvergetelijk blijft. Vergeten, ben ik het inderdaad niet. Het betreffende pand zegt of doet mij echter niets wanneer ik ervoor sta.

Niet helemaal vaarwel

En zo is het verhaal van mijn trip to memory lane verteld. Betekent dit dat ik nooit meer in Rotterdam zal verblijven? Zeker niet. Ik bezoek in Rotterdam sowieso twee keer per jaar de tandarts. Het is een gespecialiseerde tandartspraktijk voor mensen met beperking. Omdat ik in 2006 geen idee had hoe lang ik uit Rotterdam dacht weg te blijven, heb ik die praktijk altijd aangehouden. Weggaan, is makkelijk. Daarna weer een beroep erop kunnen doen een stuk moeilijker. Vooralsnog houd ik hem ook nu gewoon aan. Ook al is de kans groot dat ik nooit meer definitief terugkeer in Rotterdam.

Mijn tijdelijke verblijfplaats tijdens mijn bezoeken aan Rotterdam is steevast het hotel Holiday Inn Express aan het Weena (foto). Super locatie, goede prijs/kwaliteit verhouding en super vriendelijk personeel die mij zo’n beetje allemaal kennen onderhand. Zeker de receptiemedewerkers en de ontbijtmedewerkers. Ik verbleef hier heel vaak dit jaar. Het fungeerde zo’n beetje als mijn tweede thuis. Voor 2022 is het mooi geweest.

Hoeveel keer ik hier in 2023 zal verblijven, weet ik op voorhand niet. Zoals dat hele jaar nu nog een leeg blad is. Met mijn trip to memory lane is het jaar 2022 in elk geval afgesloten en het hoofdstuk Rotterdam vooralsnog ten einde in mijn leven. Op (nood)zakelijke verblijven na dan.

Ik heb bewust geen huisnummers genoemd bij de bezochte adressen. De mensen die daar nu wonen/werken/studeren hebben immers geen weet van mijn connectie met het adres.

Dit artikel is een op zichzelf staande publicatie. Uiteraard komen veel van in deze trip to memory lane genoemde onderwerpen uitgebreider terug in mijn autobiografie ‘Survivor’ tegen wil en dank. Alle info daarover op de pagina Boeken van mijn hand.

Copyright tekst en foto’s: Johan Peters, 27/12/2022 - …

Reacties:

Reageren:

Terug naar de vorige pagina >