Nieuws
| Catch 22 - woensdag 20 oktober 2021 |
Zo'n 15 1/2 jaar geleden verhuisde ik vol goede zin vanuit Rotterdam naar Antwerpen. Ik was toe aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven en had daarvoor behoefte aan een nieuwe omgeving. Weer helemaal vanaf nul beginnen. Ik heb veel meegemaakt in Antwerpen. Interessante dingen, dingen waar ik niet zo trots op ben. Al die jaren heb ik mij staande weten te houden en dat is toch wel een prestatie waarvoor ik mijzelf op de borst klop. Het lijkt er echter op dat ik niet meer op een normale manier uit Antwerpen geraak. En dat bezorgt mij kopzorgen. Hoe langer ik nog wacht, hoe groter de catch 22 waarin ik mij nu bevind.
Ik ben al een jaar of zes bezig met een terugkeer naar Nederland. In den beginne was er geen acute haast bij. Ik had voldoende inkomen. Rustig zoeken naar een opportuniteit om mij weer ergens in Nederland te vestigen. Die opportuniteit deed zich echter maar niet voor. Zo werd het 31 december 2019. Einde van mijn langjarige freelance overeenkomst. Oeps, ik moest op zoek naar nieuw werk. Dan ook maar gelijk heel actief de Nederlandse arbeidsmarkt op. Solliciteren, netwerken. Eens een baan zou het vinden van een geschikte woning hopelijk ook eindelijk in een stroomversnelling komen. Toen brak de coronapandemie uit.
Van face to face netwerken in Nederland kwam niets. Solliciteren, werd ook ineens een stuk lastiger. Lange tijden kon je immers de grens geeneens meer over. En werkgevers keken wel uit in onzekere tijden nieuwe werknemers aan te nemen. Het jaar 2020 was een mislukt jaar. In 2021 moest het anders. Ik pakte een studie op, nam mezelf een carrièreswitch voor. De studie jaagde ik er in recordtempo doorheen. Aan de slag gaan als counselor bleek lastig. Corona zit daar niet voor zo heel veel tussen. Grotere bottleneck is het je vanuit het niets proberen te vestigen als counselor. Ondanks aandacht voor mijn diensten her en der wil het met de clientèle niet lukken. Is het koudwatervrees? Is het het onbekende? Of ben ik te onbekend? Waarschijnlijk het laatste. Maar als geen enkele potentiële cliënt de eerste stap zet, word je nooit bekend.
Catch 22
Zo dreigt het jaar 2021 ook weer te floppen. Het is het verhaal van mijn leven. Telkens (net) niet. Ik ben eraan gewend geraakt en kan mij er eerlijk gezegd niet meer druk over maken. Maar, ik zit momenteel in een verdomd lastige situatie. Een catch 22. En die maakt dat ik niet zorgeloos door het leven ga momenteel. De noodzaak om naar Nederland terug te keren, wordt met de dag urgenter. Niet vanwege mijzelf. Vanwege mijn moeder. Ze gaat al een paar jaar achteruit met haar cognitieve vermogen. Nu is dat gezien haar leeftijd, 81, niet geheel opmerkelijk. Iedere keer dat ik dit jaar bij haar kom, bemerk ik echter een significante achteruitgang ten opzichte van de vorige keer. Het gaat nu met andere woorden heel hard.
Ik ben enig kind. De zorg en aandacht rust volledig op mij. Mijn vader is al in 2008 overleden. Fysieke zorg kan ik niet veel leveren, gezien mijn eigen fysieke beperking. Ze doet alles nog zelf. Maar met hersenen die rare dingen met haar doen, ben ik er niet gerust op. Na mijn laatste bezoek vorige week is het alarmniveau weer gestegen. De huisarts? Die weet ervan. Hij zegt dat hij niet veel kan doen. Zolang ze geen gevaar voor haarzelf vormt. En aangezien mijn moeder wars is van hulp van buitenaf zijn zijn mogelijkheden sowieso beperkt. Zijn assistente is de aangewezen persoon om haar eens in de zoveel tijd te contacteren. Die assistente is deze week kennelijk met herfstvakantie.
Daar zit je dan in Antwerpen. Ik kan niet 24/7 bij mijn moeder gaan zitten. Ik heb als werkloze verplichtingen in Antwerpen. Ik zou het eerlijk gezegd ook niet kunnen. Ze is behoorlijk vermoeiend om mee om te gaan. Dat was altijd al zo en met het voortschrijden van de dementie, ik ben ervan overtuigd dat dat het is, wordt het er niet eenvoudiger op. Toch kan en wil ik niet langer in Antwerpen blijven dan strikt noodzakelijk. Hoe kom ik hier weg en vind ik onderdak in Rotterdam? Ik overweeg een long stay te boeken. Peperdure optie. Maar op zijn minst een toegankelijke. Lift, douche, dicht bij winkels en ov. Ik kan met mijn beperking niet zomaar in een of ander antikraakpand gaan zitten.
Ik hoop volgende week alsnog contact te leggen met de doktersassistente. Die moet sowieso weer een keer langskomen, dus zij is de eerst aangewezen persoon om een nieuwe analyse te maken, zover mogelijk. Daar wil ik hoe dan ook bij zijn en als mijn vermoedens worden bevestigd, zal die long stay er toch van moeten komen. Of weet iemand een benedenwoning/studio/appartement met lift voor een prijs tot maximaal 700 euro? Ik heb geld achter de hand en voor inkomen gaat gezorgd worden. En kom niet met goed bedoelde adviezen inzake Wmo, urgentie, en weet ik het. Ik heb alle regelingen in Nederland tot in den treure onderzocht. Daarmee geraak ik nooit in Rotterdam. Wie helpt mij uit de brand?
Reacties:
| Er zijn nog geen reacties op dit bericht geplaatst. |
Reageren: